Σεμεδάκια έξω

Πέμπτη βράδυ κι έχω αγγαρέψει την αδερφή μου να έρθει μαζί μου στο ΘΟΚ για να δούμε την παράσταση «Σταματία, το γένος Αργυροπούλου». Είναι κι αυτό μέσα στις μικρές παραχωρήσεις που σου κάνουν οι μικροτέροι για να αγοράσουν κάποιον μεγαλύτερο μπελά. Δικαίως θα αναρωτηθείτε: «Και τι μας νοιάζουν τα οικογενειακά σου δράματα, ρε Κυριάκου;». Σε τίποτα, και καλά κάνετε, απαντώ. Αλλά ο μονόλογος του Κώστα Σωτηρίου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου και την Ελένη Ουζουνίδου στη σκηνή σας αφορούσε, από όπου κι αν το πιάσετε. Είδα τις θειάδες μου, τις γιαγιάδες, τις κυράτσες της γειτονιάς, την επαρχιώτικη και μεσοαστική Ελλάδα, τον απόηχο μιας γλώσσας, μιας κίνησης κι ενός τρόπου που χάνεται (ή που εγώ έχω χάσει). Μαζί και την άνοδο και την πτώση μιας γυναίκας, άβγαλτης, συντηρητικής και εύπιστης, καχύποπτης και αφελούς, καλόκαρδης κατά βάθος. Μια σπουδαία ευθεία αφήγηση για τη μοναξιά, τη ματαίωση και το πως ένας άνθρωπος μαραίνεται και λίγο σαλεύει, μαζί και μια αλληγορία για την Ελλάδα. Η παράσταση με φόντο μια συρραφή από σεμεδάκια, ως το par excellence σύμβολο που συμπυκνώνει σε μια εικόνα και μια λέξη όλα όσα οι συντελεστές θέλησαν να πουν. Ευγνωμοσύνη για το γέλιο και την παράδοξη γεύση στο τέλος.

Νικόλας Κυριάκου

ΥΓ Προσπάθησα να πείσω την αδερφή μου για τον «Αύγουστο», αλλά απέτυχα. Οικτρά.