Ποιο σώμα;

Τετάρτη βράδυ στις αποθήκες του ΘΟΚ (βάλτε και καμιά πινακίδα), Μαρίνα Μανδρή, Νάγια Αναστασιάδου, Έλενα Παπαδοπούλου, Γιώργος Αναγιωτός αναζητούν, ανακαλύπτουν, απορρίπτουν και αποδέχονται ψυχές και σώματα, ξένους μέσα στο σώμα μας, οικείους έξω από αυτούς. Δεν επιτρέπεται η είσοδος σε άτομα κάτω των 15 κι αναρωτιέμαι γιατί: το έργο είναι ένα χέρι που μπορεί να βαστάξει μια εύθραυστη ψυχή, ένα αμήχανο σώμα, κάποιον που βρέθηκε στο λάθος σώμα, χωρίς να το διαλέξει. Σκηνικά, μουσική, σκηνοθεσία υποδέχονται με ευαισθησία τους ψίθυρους του κειμένου, η Μαρίνα Μανδρή χτυπάει ρέστα στη σκηνή, αλλά δεν βρίσκει ανταπόκριση από τους συναδέλφους της που υποκύπτουν συχνά στο μανιερισμό. Κρίμα. Το έργο βασίζεται σε σημειώσεις ενός ατόμου που “πάσχει από δυσφορία φύλου”, όπως μας πληροφορεί η περίληψη που βρίσκει κανείς στην ιστοσελίδα του ΘΟΚ. Πέρα από την επιστημονική ορθότητα του όρου, διαφωνώ πολιτικά με τη χρήση του. Ταπεινή εισήγηση να αλλάξει σε “έμφυλη διαφοροποίηση”. Το θέατρο είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να γράφονται τέτοια πράγματα “ελαφρά τη καρδία”.