Ο αγνοούμενος

«Αν σκάσει απόψε μία βόμβα εδώ, τελείωσε το Κυπριακό», μου είπε ένας φίλος. Στεκόμασταν στην είσοδο του Σατιρικού Θεάτρου, αναμένοντας την έναρξη της παράστασης «Αγνοούμενος». Καμιά βόμβα δεν έσκασε, κανένας ακραίος δεν διαμαρτυρήθηκε. Αντίθετα, οι άνθρωποι του τουρκοκυπριακού δημοτικού θεάτρου μίλησαν επί σκηνής για την ιστορία του αγνοουμένου, ενός οποιουδήποτε αγνοουμένου, στην Κύπρο, στην Ευρώπη, στον κόσμο. Για τους απόντες, τους παρόντες, όσους πόνεσαν, όσους θάφτηκαν κάτω από τόνους μνήμης κι όσους τράφηκαν με ψίχουλα ελπίδας. Τα ζητήματα πολλά: η πάλη της μνήμης για κάθε γενιά, ο πόλεμος και οι αναπηρίες που σου αφήνει, το δίλημμα ανάμεσα στη λήθη και την αλήθεια, στην ανάγκη για να κλείσουν οι πληγές αλλά και στην επιστροφή σε ένα μακρινό, χαμένο παρελθόν. Όμορφο το σκηνοθετικό εύρημα  της αναφοράς σε μια σκηνή του Άμλετ, φιλότιμες οι παρουσίες όλων των ηθοποιών, βαθιά υπόκλιση στον κόσμο και τη συγκίνηση που μοιραστήκαμε εκείνο το βράδυ. Ίσως στο κοντινό μέλλον, η κανονικότητα να είναι όχι το να σφαζόμαστε και να πετάμε ο ένας τον άλλο στα πηγάδια, αλλά να πηγαίνουμε μαζί τα βράδια στο θέατρο.