Αύγουστος

Είναι μερικά πράγματα στη ζωή που δεν τους μέλει να έχουν μακρύ δρόμο. Συγχωρέστε μου τον ντετερμινισμό, τον φαταλισμό και τη μοιρολατρία, αλλά είναι στ’ αλήθεια κρίμα, η προσπάθεια, ο χρόνος και το ψυχικό αποτύπωμα όλων όσων συνέβαλαν να εξαντλείται σε τόσες λίγες παραστάσεις. Η παράσταση του ΘΟΚ «Αύγουστος» ένωσε τον ανθό της κυπριακής σκηνής, με μοναδική απουσία από τα personal favorites μου τη Μαρίνα Αργυρίδου. Το κείμενο σκοτεινό και δύσκολο να το κουμαντάρεις συναισθηματικά. Βγαίνοντας στη δροσερή νύκτα της Λευκωσίας, δεν ήξερα πώς να το διαχειριστώ. Απ’ την άλλη δεν υπάρχουν κατάλληλες εποχές για οικογενειακά δράματα, ακραίες συμπεριφορές και ματαιώσεις. Τα αστέρια της Στέλας Φυρογένη και της Αννίτας Σαντοριναίου λάμπουν χωρίς θάμπος, ενώ η Νιόβη Χαραλάμπους μοιάζει να ξεμπερδεύει με ένα προπατορικό δισταγμό που κουβαλούσε σε παλαιότερα έργα. Αν το έργο αφεθεί στη μικρή του παρένθεση, θα είναι πραγματικά κρίμα.