Τρομοκρατία!

Υποψιάζομαι ότι οι συντελεστές της παράστασης του Σατιρικού δύσκολα θα είχαν προβλέψει την πολιτική συγκυρία της παράστασής τους. Την επομένη των τρομοκρατικών επιθέσεων στο Παρίσι, βρεθήκαμε στο θέατρο για την ομώνυμη παράσταση και οι καρδιές μας σφίχτηκαν μπροστά στο ξεδίπλωμα της φρίκης που κουβαλά η τρομοκρατία, αλλά και η αντίδραση σε αυτήν. Το έργο επιδέχεται πολλαπλών αναγνώσεων, αφού πέρα από κλασσικό δίπολο τρομοκρατία-καταστολή, υπάρχει και η διάσταση της βίας και της τρομοκρατίας μέσα στις καθημερινές σχέσεις των ανθρώπων.  Κυρίαρχο στοιχείο σε όλα αυτά είναι ο φόβος που μεταλλάσσεται στο βασικό κύτταρο της καθημερινής μας συμπεριφοράς. Θύτες και θύματα μαθαίνουμε να συναλλασσόμαστε με το νόμισμά του, είτε τρομοκρατώντας τον απέναντι μας είτε αποδεχόμενοι τις μικρές και μεγάλες εκφάνσεις της βίας στις σχέσεις μας. Η παράσταση, λοιπόν, έχει πολλαπλές αφηγήσεις, που αξίζει να ακουστούν και να δουλευτούν εντός μας. Ειδική εύφημος μνεία στο σκηνοθέτη Λ. Ταλιώτη και στο αχτύπητο δίδυμο της σκηνογραφίας Χ. Καυκαρίδη και Μ. Κούτα.