Τρομοκρατία!

Υποψιάζομαι ότι οι συντελεστές της παράστασης του Σατιρικού δύσκολα θα είχαν προβλέψει την πολιτική συγκυρία της παράστασής τους. Την επομένη των τρομοκρατικών επιθέσεων στο Παρίσι, βρεθήκαμε στο θέατρο για την ομώνυμη παράσταση και οι καρδιές μας σφίχτηκαν μπροστά στο ξεδίπλωμα της φρίκης που κουβαλά η τρομοκρατία, αλλά και η αντίδραση σε αυτήν. Το έργο επιδέχεται πολλαπλών αναγνώσεων, αφού πέρα από κλασσικό δίπολο τρομοκρατία-καταστολή, υπάρχει και η διάσταση της βίας και της τρομοκρατίας μέσα στις καθημερινές σχέσεις των ανθρώπων.  Κυρίαρχο στοιχείο σε όλα αυτά είναι ο φόβος που μεταλλάσσεται στο βασικό κύτταρο της καθημερινής μας συμπεριφοράς. Θύτες και θύματα μαθαίνουμε να συναλλασσόμαστε με το νόμισμά του, είτε τρομοκρατώντας τον απέναντι μας είτε αποδεχόμενοι τις μικρές και μεγάλες εκφάνσεις της βίας στις σχέσεις μας. Η παράσταση, λοιπόν, έχει πολλαπλές αφηγήσεις, που αξίζει να ακουστούν και να δουλευτούν εντός μας. Ειδική εύφημος μνεία στο σκηνοθέτη Λ. Ταλιώτη και στο αχτύπητο δίδυμο της σκηνογραφίας Χ. Καυκαρίδη και Μ. Κούτα.

Λωξάντρα

Για όσους διάβασαν το βιβλίο της Μαρίας Ιορδανίδου και/ή είδαν παλαιότερα την τηλεοπτική σειρά της ΕΡΤ με τη Μπέτυ Βαλάση, η παράσταση του ΘΟΚ για τη θεατρική μεταφορά της Λωξάντρας θα έρθει ως μια μεγάλη (και σοβαρή) απογοήτευση. Άνευρο παίξιμο, προβλέψιμη σκηνοθεσία, έλλειψη συγκίνησης, καμία σύνδεση και αναφορά με το χρονικό πλαίσιο του έργου. Όσο περνούσε η ώρα, η παράσταση έκανε κοιλιά και στο τέλος έμεινα με την εντύπωση ότι κανείς δεν διασώθηκε από το ναυάγιο. Η παράσταση  δεν αντέχει στη σύγκριση με το περυσινό “Τρίτο Στεφάνι” κι αυτό κάνει τη συνολική αξιολόγηση δυσμενέστερη για τους συντελεστές της. Όπερ, ίσως να πρέπει να ξαναγυρίσουμε στα ξεχωριστά χαρτιά του κυπριακού θεάτρου και να αφήσουμε τις αχρείαστες μεταγραφές από το εξωτερικό…

Hamlet

Δευτέρα βράδυ κι είμαστε στο δρόμο για τη Λεμεσό. Προορισμός το θέατρο Ριάλτο, όπου θα προβαλόταν η θεατρική παράσταση του Άμλετ με πρωταγωνιστή τον Benedict Cumberbatch. Χωρίς δυσκολία μπορώ να πω ότι ήταν μία από τις καλύτερες παραστάσεις που είδα ποτέ στη ζωή μου. Εκπληκτική σκηνοθεσία, καθηλωτικό παίξιμο, πρωτότυπα ευρήματα, σπάνια ποιότητα και σύνθεση παραγωγής, προσοχή στα σκηνικά και τα κοστούμια. Για τρεις ώρες μείναμε καθηλωμένοι, χωρίς να χαθούμε στιγμή.  Για τρεις μέρες την συζητούσαμε – η μουσική, οι συγκεκριμενες στιγμές και οι αποστροφές των λόγων, το ίδιο το κείμενο, πλούτισαν τις κουβέντες μας.  Ένας θησαυρός μας αποκαλύφθηκε και η συγκίνηση έγινε μεγαλύτερη βλέποντας, κόντρα στην αρχική υπόθεση, μια γεμάτη αίθουσα. Αλλά ξέρετε κάτι; Η ομορφιά που συναντάς αναπάντεχα δεν είναι η ίδια, αν δεν την μοιράζεσαι με κάποιαν που να μπορεί να τη νιώθει όπως κι εσύ…

Citizen four

Ο κοσμος μετα την 11η Σεπτεμβρίου ειναι ενα απέραντο φρενοκομείο. Τρομοκράτες που κόβουν λαρυγγια σαν να ανοίγουν κοκα-κόλες, κυβερνήσεις που υποψιάζονται ακόμη και τη σκιά τους, πολίτες που προσέχουν ακόμη και το τι θα γράψουν στη μηχανή αναζήτησης της Google. Σκέτη τρέλα. Το citizen four ειναι ενα σύντομο ντοκυμαντέρ που αποτυπώνει ενα μικρο μερος της, αφηγουμενο την ιστορια του Edward Snowden. Αν δεν ξέρετε περί τίνος και ποίου μιλάμε, τοτε μαλλον σπαταλάτε πολύτιμο οξυγόνο που θα ηταν χρήσιμο σε άλλα εμβια όντα. Το ντοκιμαντέρ αποκαλύπτει χωρις δραματικότητα ή πομπώδεις σκηνές, τον τροπο που η ψηφιακή μας ζωη καταγράφεται και τυγχάνει επεξεργασίας απο άγνωστες υπηρεσίες για αδηλους σκοπούς με σημαντικές συνεπειες στις ζωές εκατομμυρίων ατόμων. Η δυστοπια που ειχε περιγραφεί σε έργα επιστημονικής φαντασίας των περασμένων δεκαετιών ειναι εδω. Το ντοκιμαντέρ υπονοεί οτι αυτη η δυστοπια ηρθε για να μείνει. Δυσκολοχώνευτα πραγματα, που γίνονται λιγο πιο υποφερτά αν καποιος κοιμηθεί ύπνο ελαφρύ στα γόνατα σας την ωρα της θέασης...

Παζολίνι

William Dafoe στο ρόλο του διάσημου σκηνοθέτη, στην τελευταία μέρα της ζωής του. Στο IMBd η ταινία παίρνει 5,8/10 ενώ στο rottentomatoes 6,8/10. Δώστε κάτι παραπάνω ρε τσιφούτηδες! Πέμπτη βράδυ, το αποφασίζουμε τελευταία στιγμή, συναντάμε και γνωστούς. Τα πάγια και γνωστά που παθαίνεις στον Όμιλο Φίλων Κινηματογράφου. 5172, θυμάμαι τον κωδικό της, δεν ξέρω γιατί. Θυμάμαι και άλλα πράγματα από αυτήν, αλλά δεν είναι της ώρας. Η ταινία πιάνει την κλωστή του καταγγελτικού πολιτικού λόγου του Παζολίνι. Στη πορεία της εξέλιξης της ταινίας, έχουμε χρονικά πισωγυρίσματα και επιστροφές. Ο εκμαυλισμός της ανθρώπινης φύσης, η αποπολιτικοποίηση των μαζών, η καταπίεση της σεξουαλικότητας. You name it we have, we don’t have, you don’t need it. ΝΝοερή επιστροφή και για μενα: 2003 ή 2004 στη Θεσσαλονίκη, πήρα τις «120 μέρες στα Σόδομα». Μεταξύ μας, δεν είχα καταλάβει πολλά τότε. Αργότερα, το σύμπαν έβγαλε κάποιο νόημα. Κι έτσι έμαθα, για άλλη μια φορά, ότι το παν στη ζωή είναι το timing. Εσύ τι λες για όλα αυτά;