Ένα νησί σε μια θάλασσα χρωμάτων

Απόγευμα προς βράδυ Πέμπτης και η ώρα δεν περνά με τίποτα. Περιμένω τη συνάντηση μας στην Alpha CK Gallery. Έχω ετοιμαστεί και περιμένω τηλεφώνημα για να ξεκινήσω. Κλήση-κλειδιά-παρκάρισμα-είσοδος. Την πιάνει η άκρη του ματιού μου. Γύρω μας μια θάλασσα χρωμάτων. Ο Θανάσης Λάλας έχει βρει τη ζωγραφική ιδιόλεκτο του, μέσα από την πλημμυρίδα χρωμάτων. Από αυτή την άποψη, ο τίτλος είναι συνεπής και ευθύς, χωρίς φιοριτούρες. Έπειτα, είναι και οι μορφές που εμφανίζονται στα έργα του. Είναι τόσο ιδιαίτερες όσο η υπογραφή του δημιουργού, υπό την έννοια ότι η απόπειρα εδώ είναι να γίνουν το προσωπικό σήμα, να παραπέμπουν αμεσολάβητα στο ζωγράφο. Εν μέρει, επιτυχές το εγχείρημα. Είναι όμως αρκετό; Είμαι γεμάτος αμφιβολίες, δεν πείθομαι, αλλά κοντοστέκομαι απέναντι σε δύο έργα. Ίσως να φταίει και το ότι με απασχολεί περισσότερο ένα άσπρο πουκάμισο, με μια κονκάρδα που λέει «In Bauhaus we trust”. Τι να σας εξηγώ τώρα…

Ερωφίλη repeat

Σκηνοθετικά ευρήματα: check. Διασκευή κειμένου: check. Ηθοποιοί: check.  Σκηνικά-κοστούμια: check.  Διδασκαλία κίνησης: check. Ήχος: άστα να πάνε καλύτερα....  Αρχές Οκτωβρίου μερικές από τις καλύτερες φύτρες του κυπριακού θεάτρου βρέθηκαν στη σκηνή του δημοτικού θεάτρου Στροβόλου για την παράσταση Ερωφίλη repeat. Το κείμενο του Γεώργιου Χορτάτση σε σημαδεύει στην καρδιά. Διαβάστε:

«Γιατί δεν είναι μπορετό κορμί να ξεχωρίσει
Από την ίδια του ψυχή και να μπορεί να ζήσει.
Χωρίς αέρα το πουλί, χωρίς νερό το ψάρι
Πώς είναι τάχα δυνατό νά ‘χουνε ζήσης χάρη;”.

Όλα ήταν συνταιριασμένα και υπόσχονταν πολλά. Προδόθηκαν όμως από την κακή ηχητική του χώρου. Το κείμενο χάθηκε, η ροή της παράστασης έσπασε κι εγώ έφυγα μ’ ένα αίσθημα ανικανοποίητου. Τη νύχτα, ευτυχώς, έσωσε ένα ξυνιστέρι και ένα τρυφερό χέρι.

Eurotrip

Καλωσήλθατε στο βασίλειο του κλισέ, στην αποθέωση του feelgood b-movie, στο απόλυτο (εγκεφαλικό) κάψιμο. Καναπές, φαγητό, το πιο όμορφο χέρι στ’ αριστερά και play στη μιαμιση ώρα γέλιου και κραυγών «όχι, δεν είναι δυνατόν!». Η ταινία Eurotrip ήταν μια σύντομη επιστροφή στο supertrash της εφηβείας μου: μελαγχολικά αγόρια που κερδίζουν την παρτίδα στο τέλος, μόδα των 90s, κορίτσια που αγωνιούν να τις προσέξει ο καλύτερος τους φίλος, εξωφρενικές συμπτώσεις και μια αφελέστατη πίστη στο αμερικάνικο όνειρο. Έζησα για λίγο καιρό κι εγώ εκεί, αλλά δεν θυμάμαι πότε διάβηκα το σύνορο της ωριμότητας. Εν πάση, αν θελήσετε ποτέ ένα ανάλαφρο βράδυ, χωρίς κρυφά νοήματα και ψηλή τέχνη, μπείτε στο torrentz.eu και αφεθείτε χωρίς ντροπή στα πιο πάνω. Ο καθένας δικαιούται να είναι 13 χρονών ξανά.

Μίλα μου για γλώσσα

Το βιβλίο του Φοίβου Παναγιωτίδη πετυχαίνει το σκοπό που ο συγγραφέας βάζει στον εαυτό του: είναι ένα βιβλιο εκλαϊκευμένης επιστήμης, όπου σύνθετα ή και άγνωστα θέματα γλωσσολογίας παρουσιάζονται σύντομα, συνοπτικά και κυρίως κατανοητά. Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί μια γραφή που ρέει και που δεν απαιτεί προηγούμενη ειδική γνώση. Διαβάζοντας τα κεφάλαια, μπορούσα να φανταστώ τον συγγραφέα σε μία από τις παλιές καλές πανεπιστημιακές αίθουσες να παραδίδει μάθημα, φέρνοντας νέα γνώση και ανατροπή μύθων, δουλεύοντας παράλληλα πάνω στο ήδη υπάρχον υλικό. Μία επιπρόσθετη αρετή του βιβλίου είναι το αιφινιδιαστικό και σαρκαστικό χιούμορ του. Το βιβλιο συστήνεται ειδικά σε όσους αρέσκονται στο να μιλούν πολύ για την εκφραστική αδυναμία των νέων, τη λεξιπενία, την άλωση της γλώσσας και άλλους δαίμονες, τους οποίους μόνο αυτοί αναγνωρίζουν. Θα τους ηρεμήσει…