The audience

Οι προβολές των παραστάσεων του εθνικού θεάτρου της Αγγλίας, μέσω του NTLive, είναι ένα μικρό δώρο για όσους δεν έχουν τη δυνατότητα φυσικής παρουσίας στις παραστάσεις. Το Ριάλτο και ο ΘΟΚ δίνουν τη δυνατότητα θέασης και η ευκαιρία δεν μπορούσε να πάει χαμένη.

Νιώθαμε αποφασισμένοι – στην τοποθεσία Λευκωσία, αλλά στο ΘΟΚ, όταν η τηλεφωνήτρια καταδέχθηκε να απαντήσει, δεν είχε άλλα εισιτήρια. Αυτό δεν ήταν αρκετό για να μας πτοήσει και ξανανιώσαμε αποφασισμένοι να πάμε - στην τοποθεσία Λεμεσός. Αντίθετα με τον ΘΟΚ που μας έβγαλε την πίστη για μια πληροφορία, βγάλαμε διαδικτυακά τα εισιτήρια μας από την ιστοσελίδα του Ριάλτο στο πι και φι.

Η Έλεν Μίρεν ήταν πειστική στο ρόλο της ως Ελισάβετ και η κεντρική ιδέα του έργου, να αποτυπώσει τις διακυμάνσεις των εβδομαδιαίων της ακροάσεων με τους βρετανούς πρωθυπουργούς, ενδιαφέρουσα. Στις αδυναμίες θα κατέτασσα την κοπιώδη, σε κάποιες στιγμές, προσπάθεια του σεναριογράφου να παραδώσει στο κοινό μία αγιογραφία της βασίλισας και ένα πορτραίτου ενός ανθρώπου με δύναμη και αναγνωρισιμότητα που χρησιμοποιεί συχνά την φυγή προς την παιδική της ηλικία. Κι επίσης, το χλιαρό παίξιμο στην απόδοση της Μάργκαρετ Θάτσερ.

Το πρόγραμμα των προβολών για το χειμώνα είναι εξαιρετικά υποσχόμενο. Μην διστάσετε και μην χάνετε ευκαιρίες.

Ειδήσεις

Επιστροφή από τις καλοκαιρινές διακοπές και τη γλυκιά ραστώνη. Διάβασα δύο βιβλία και ξεκοκκάλισα δύο επιθεωρήσεις λογοτεχνίας, αραγμένος πάνω σε μια αιώρα. Χωρίς ιντερνετ, τηλεφωνήματα, περισπάσεις, βρήκα χρόνο να σκεφτώ, να θυμηθώ, να λύσω για λίγο τα λουριά. Δεν μιλάω για new age καταστάσεις, με hipsterάκια και μυστικές συνταγές για detoxing και χαλάρωση. Αλλά για τον αναστοχασμό, για την ανάγκη να αφιερώνεις χρόνο για να σκέφτεσαι τι σου συμβαίνει, να κατανοείς, να αποθηκεύεις και να ετοιμάζεσαι. Με αυτό το μήνυμα κλείνει ο Αλαιν ντε Μποτόν το βιβλίο του «Ειδήσεις». Ενδεχομένως το μήνυμα αυτό να είναι απλό, προφανές, εύκολο. Δεν παύει να είναι, όμως, ένα μήνυμα που χρειάζεται έναν αποδέκτη. Το βιβλίο είναι μια εξαιρετική ανάλυση για όσα συμβαίνουν στο χώρο των ΜΜΕ, την παρουσίαση της πραγματικότητας, την ανάλυση και την κατανόηση του κόσμου μας. Μακριά από συνωμοσίες, εναλλακτικές ερμηνείες και σκέψεις της πεπατημένης, το βιβλίο αποτελεί ύμνο στην κοινή λογική, στη σκέψη που δεν σταματά στο πρώτο εμπόδιο που συναντά και στη λαμπρή ικανότητα να παραμένεις ψύχραιμος και αυθεντικός μπροστά στη χαοτική εικονα του σημερινού κόσμου. Must read. 

Διάφανα

1995 ή ‘96. Μάλλον ’96. Δευτέρα ή τρίτη Λυκείου. Μάλλον τρίτη (θυμάμαι τους πίνακες με τις κλίσεις των ρημάτων στα  λατινικά). Μελέτη μέχρι αργά το βράδυ, το ραδιόφωνο σταθερά συντονισμένο στον Άστρα. Ένας απίθανος τύπος, ονόματι Πανάγιος, έπαιζε τις καλύτερες μουσικές της εποχής εκείνης. Ο κόσμος του ελληνικού ροκ φανερωνόταν. Κασέτες (επαναλαμβάνω, κασέτες!) για να γράφω τις εκπομπές. Μετά, rewind, stop, play. Ξανά και ξανά. Ένα σύμπαν γεννιόταν. Ήταν οι καιροί. Κι ήταν και η εποχή. Κι η ηλικία. Η μελαγχολία, τα αδιέξοδα, οι αγωνίες κι οι θυμοί. Νομίζω ότι εκεί τους άκουσα για πρώτη φορά. Αλλά ξέρεις πώς είναι η μνήμη: σε κάθε επιστροφή χτίζει, αφαιρεί, θολώνει, ζουμάρει. Στο τέλος, μένει μόνο η αίσθηση των πραγμάτων. Έπειτα το cd (επαναλαμβάνω, cd!) τους βρέθηκε στα χέρια μου. Ήταν σαν να αποκτούσε ένας άνθρωπος τον εθνικό του ύμνο. Repeat στο τραγούδι. Σκέψεις, χάσιμο, ματαίωση. Η μουσική και οι στίχοι από τα τραγούδια των Διάφανων Κρίνων και η φωνή του Ανεστόπουλου ήταν ένα νεύμα, μία κίνηση, μια σιωπηρή συναίνεση. Ήταν σαν να σου έλεγε κάποιος ότι μπορούσες να ανοίξεις τελικά εκείνη την πόρτα του σκοτεινού δωματίου. Ότι ήταν αποδεκτό να βυθίζεσαι. Ότι είχε συμβεί και σε άλλους. Ότι είχες την ελευθερία και το δικαίωμα. Ύστερα, ακολούθησαν οι Παρασκευές στο Εναλλάξ, γραμμένες κασέτες και ανταλλαγή cd, μεταπτώσεις από χαρές σε λύπες σαν τρενάκι που ανεβοκατεβαίνει, πολλές από αυτές αδικαιολόγητες και χαζές, κουβέντες που δεν τελείωσαν ποτέ. Κάποιος πάτησε το fast forward, κάποιος άλλος άρχιζε να βάζει περισσότερα κεριά στις τούρτες, και κάποιοι άλλοι εμφανίζονταν σε αεροπλάνα, σε ταξίδια, με κιθάρες, με σιωπές, σε συναυλίες, με φιλιά, σε αποχωρισμούς, σε δουλειές. Η μνήμη άρχισε τα παιχνίδια της, τα λάθη και οι παραλείψεις μοιράστηκαν (ένα δικό σου, μία δική μου ή ανάποδα), τα cd ξεχάστηκαν, οι κασέτες είναι φυλαγμένες σε ένα συρτάρι στο πατρικό μου, καμιά φορά τις κοιτάω, μαζί με τα γράμματα, μαθαίνω για σένα, ξέρω για τους άλλους, μα δεν θέλω να πω τίποτα, γιατί θυμάμαι την παλιά πόρτα και το σκοτάδι μου πέφτει βαρύ και παράταιρο σε σχέση με αυτό που ζω σήμερα. Αυτό μάλλον πάει να πει να μεγαλώνεις και να συνηθίζεις να χάνεις πράγματα. Με τα χρόνια έγινε η απώλεια συνήθεια μας – τώρα που κοιτάω πίσω, διαβάζω τα πράγματα πιο διάφανα.