Kάρτ ποστάλ από το Ρεπίνο

 

Πήραμε το αυτοκίνητο. Ήταν μια ζεστή αυγουστιάτικη Κυριακή. Βγήκαμε από την Αγία Πετρούπολη. Παντού πράσινο. Μοιάζαμε παραφωνία μέσα στην τόση φύση. Στ’ αριστερά μας, μια θάλασσα άγνωστη στην όψη. Ήσυχη, σκληρή, απόμακρη. Φτάσαμε κάπου στο Ρεπίνο, λίγο πριν, λίγο μετά. Ο φινλανδικός κόλπος. Στο βάθος μάζευε σύννεφα, ένα κακό που θα ξεσπούσε μετά από καμιά ώρα πάνω μας. Αλλά, πάντα ελπίζεις πως θα τ’ αποφύγεις… Κι εκεί, καθόταν. Έμοιαζε με την ενανθρώπιση της μοναξιάς. Χωρίς παρέα, με ένα βιβλίο. Της έκλεψα τη στιγμή. Δεν ξέρω αν ήταν ατιμία αυτό που έκανα. Μα, ξέρω σίγουρα αυτό: Ου καλόν είναι τον άνθρωπον μόνον.