Ο άχρωμος Τσουκούρου Ταζάκι και τα χρόνια του προσκυνήματός του

Αυτή ξεκίνησε να το διαβάσει, αλλά κάποιος την διέκοψε. Girl interrupted. Αυτός το είχε διαβάσει ήδη, επειδή δεν τον διέκοπτε ποτέ κανείς. Εκείνη είχε πάει στο Παρίσι, λίγο μετά από αυτόν. Εκείνος είχε πάει στο Παρίσι, λίγο πριν από αυτήν. Και οι δυο τους σύχναζαν στα ίδια μέρη, αλλά και σε μερικά ξέχωρα. Ήξεραν τους ίδιους ανθρώπους, αλλά και μερικούς άλλους. Προτιμούσαν παγωτό μαστίχα, αλλά η δεύτερη μπάλα είχε αλλιώτικη γεύση για τον καθένα. Αυτή βάζει το «?» ως ερωτηματικό κι αυτός έχει ένα ψυχαναγκασμό με το «;». Όλα αυτά δεν είναι η ιστορία του βιβλίου, αλλά η ιστορία δύο ανθρώπων που κρατάνε το ίδιο βιβλίο. Ο Μουρακάμι επιστρέφει ξανά σε ένα από τα κύρια θέματα του: το ταξίδι του καθενός στην προσωπική ενδοχώρα και την αναζήτηση απαντήσεων στα «γιατί» και στα «πως» της ζωής και των περιστάσεων της. Οι εσωτερικοί μονόλογοι, τα αρμονικά τοπία της φύσης και μια υποτονική αγωνία πάλλονται συντονισμένα στο βιβλίο. Περισσότερα για το βιβλίο δεν θα πω. Έχω όμως κάτι άλλο να σου πω την επόμενη φορά.

Φορτουνάτος ο Κύπριος

Φορτουνάτοι και οι Κύπριοι που παρακολούθησαν την παράσταση του «Φανταστικού Θεάτρου» στην Αξιοθέα την περασμένη εβδομάδα. Η διασκευή του κειμένου «φωνάζει» ότι δουλεύτηκε με κέφι κι αγάπη και οι ηθοποιοί βρήκαν τη θέση τους μέσα σ’ αυτό. Η ίδια η ιστορία είναι ένα μεσαιωνικό παραμύθι, μια αλληγορία, μια καλά κρυμμένη κριτική έναντι των κοινωνικών συμβάσεων, μια ηθογραφία – διαλέγετε την ερμηνεία που σας πείθει. Χορταστικός ο Βαλεντίνος Κόκκινος, που μετά το «Μεσοπάτωμα», όπου τον είδα για πρώτη φορά, επιβεβαίωσε την υποψία μου ότι η γκάμα της υποκριτικής του δυνατότητας δεν έχει ακόμα ξεδιπλωθεί πλήρως κι ότι έχει πολλά να δώσει. Λίγες μέρες προηγουμένως, η σκηνοθέτιδα του έργου, Μαγδαλένα Ζήρα, δήλωσε σε μία συνέντευξή της ότι θα ήθελε να αλλάξει τον επαρχιωτισμό που μας χαρακτηρίζει. Ο Φορτουνάτος δείχνει ότι μπορεί και να τα καταφέρει τελικά.

ΥΓ: Η δυνατότητα προπώλησης εισιτηρίων θα μας σώσει από αχρείαστη αναμονή!

Kάρτ ποστάλ από το Ρεπίνο

 

Πήραμε το αυτοκίνητο. Ήταν μια ζεστή αυγουστιάτικη Κυριακή. Βγήκαμε από την Αγία Πετρούπολη. Παντού πράσινο. Μοιάζαμε παραφωνία μέσα στην τόση φύση. Στ’ αριστερά μας, μια θάλασσα άγνωστη στην όψη. Ήσυχη, σκληρή, απόμακρη. Φτάσαμε κάπου στο Ρεπίνο, λίγο πριν, λίγο μετά. Ο φινλανδικός κόλπος. Στο βάθος μάζευε σύννεφα, ένα κακό που θα ξεσπούσε μετά από καμιά ώρα πάνω μας. Αλλά, πάντα ελπίζεις πως θα τ’ αποφύγεις… Κι εκεί, καθόταν. Έμοιαζε με την ενανθρώπιση της μοναξιάς. Χωρίς παρέα, με ένα βιβλίο. Της έκλεψα τη στιγμή. Δεν ξέρω αν ήταν ατιμία αυτό που έκανα. Μα, ξέρω σίγουρα αυτό: Ου καλόν είναι τον άνθρωπον μόνον.