Gadjo Dilo

Είχε αρκετό κέφι το βράδυ της Τετάρτης στο πολιτιστικό κέντρο της Τράπεζας Κύπρου. Και πολύ δισταγμό μαζί. Οι μικροαστικές μας ντροπές μάς κυνηγούν ακόμα, θαρρώ. Και αργήσαμε να βγούμε στον χορό. Το συγκρότημα, με την ονομασία του Τρελού Ξένου, έπαιξε τη γνωστή gypsy jazz του, διασκευές παλιών ελληνικών τραγουδιών και κάμποσα ορχηστρικά με μπρίο τέμπο. Το σχήμα δεν είχε την αλέγρα τραγουδίστρια Ηλιάνα Τσαπατσάρη, άγνωστο γιατί. Τα λεφτά μας πίσω! Τα τραγούδια διαδέχονταν τα ορχηστρικά, με μικρές εισαγωγές που θα ταίριαζαν σε δισκοπαρουσίαση σε έναν κλειστό χώρο. Η προσδοκία ήταν μάλλον άλλη, ότι θα είχαμε δηλαδή μια καλοκαιρινή συναυλία με κέφι από την αρχή. Έφταιξε και το ότι οι διοργανωτές «έστησαν» τον κόσμο σε καρέκλες, σαν να ήμασταν σε εκδήλωση για ηρωομάρτυρες του ’21. Αλλά εντάξει, ας μην κάνω εγώ τον gadjo dilo της Λευκωσίας: ένα εφταράκι το δίνω.

Βάκια Σταύρου

Τη μέρα που γεννήθηκε η Βάκια Σταύρου, ο μεγαλοδύναμος έβαλε βαθιά το χέρι στην τσέπη του. Έπιασε ένα από τα σπάνια και ακριβά τάλαντά του και το έβαλε στην παλάμη της. Η Βάκια ξεκίνησε να τραγουδάει κι όλοι εμείς σωπάσαμε. Δικαίως, αφού το βράδυ της Πέμπτης βρεθήκαμε στην Αξιοθέα. Εκεί, στο όμορφο της σκηνικό, μια ψηλή φοινικιά, δυο άστρα ψηλά για συντροφιά, ξεχύθηκαν οι ρομαντικές μελωδίες, τα γλυκά chansons και ένα αεράκι κατευθείαν από τη Λισαβόνα. Ήταν όμορφη η νύχτα με τα παλιά και νέα τραγούδια, τις διασκευές και την Βάκια, με το χέρι στην τσέπη, αμήχανη και με μια συστολή, να εκθέτει τα ύψη και πλάτη μιας φωνής που δεν φαίνεται να γνωρίζει γεωγραφία ή σύνορο. Να φεύγεις, λοιπόν, Βάκια για το Παρίσι, ώστε να ανθίζει και να μεγαλώνει το τάλαντο, μα να έρχεσαι και λίγο συχνότερα για να μυρίζει ο τόπος ομορφιά.

Αύγουστος

Είναι μερικά πράγματα στη ζωή που δεν τους μέλει να έχουν μακρύ δρόμο. Συγχωρέστε μου τον ντετερμινισμό, τον φαταλισμό και τη μοιρολατρία, αλλά είναι στ’ αλήθεια κρίμα, η προσπάθεια, ο χρόνος και το ψυχικό αποτύπωμα όλων όσων συνέβαλαν να εξαντλείται σε τόσες λίγες παραστάσεις. Η παράσταση του ΘΟΚ «Αύγουστος» ένωσε τον ανθό της κυπριακής σκηνής, με μοναδική απουσία από τα personal favorites μου τη Μαρίνα Αργυρίδου. Το κείμενο σκοτεινό και δύσκολο να το κουμαντάρεις συναισθηματικά. Βγαίνοντας στη δροσερή νύκτα της Λευκωσίας, δεν ήξερα πώς να το διαχειριστώ. Απ’ την άλλη δεν υπάρχουν κατάλληλες εποχές για οικογενειακά δράματα, ακραίες συμπεριφορές και ματαιώσεις. Τα αστέρια της Στέλας Φυρογένη και της Αννίτας Σαντοριναίου λάμπουν χωρίς θάμπος, ενώ η Νιόβη Χαραλάμπους μοιάζει να ξεμπερδεύει με ένα προπατορικό δισταγμό που κουβαλούσε σε παλαιότερα έργα. Αν το έργο αφεθεί στη μικρή του παρένθεση, θα είναι πραγματικά κρίμα.