Back to the future

Όχι, δεν θα σας πω για την ταινία, αλλά για την επιστροφή μου στο χρόνο, καθώς έμπαινα στον αρχαιολογικό χώρο της Πάφου. Ήταν μια επιστροφή σε μια απροσδιορίστου χρονολογίας εκδρομή, που είχε κούραση και μενού κοτολέττα-πατάτες-αναψυκτικό με 2,50 λίρες. Those were the days, my friend. Ο χώρος κρύβει όμορφους θησαυρούς – όρεξη να έχεις να χαζεύεις τα ψηφιδωτά και να περπατάς ανάμεσα στα σημεία ενδιαφέροντος. Αν σου έχει μείνει και το απωθημένο της αρχαιολογίας από τα εφηβικά χρόνια, ακόμα καλύτερα. Στα μείον η αίσθηση ελαφράς παρακμής του χώρου, οι ελλιπείς πινακίδες πληροφόρησης και η φύλακας με τα λαϊκά τραγούδια. Αναρωτήθηκα αν άκουγαν τα ίδια και στην οικία του Διόνυσου... 

Spotlight

«Είναι δράμα, αλλά χωρίς δάκρυα», μου είπε. Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Δεν πειράζει, αρκεί τα ίδια χείλη να μου λένε τα άλλα, τα πιο βαθιά, τα πιο ουσιαστικά. Πατάμε play και στρωνόμαστε στον καναπέ, έχοντας μπροστά μας μία ναυαρχίδα από μεζεδάκια. Mark Ruffalo και Michael Keaton στην οθόνη. Στα πρώτα δέκα λεπτά, καταλαβαίνω ότι μας περιμένει μια καλή βραδιά. Η ιστορία εκτυλίσσεται στη Βοστώνη, όπου η δημοσιογραγική ομάδα μιας τοπικής εφημερίδας ξεκινάει την έρευνα της, που θα ξετυλίξει το κουβάρι της συγκάλυψης εκ μέρους της εκκλησίας των παιδοφιλικών ανομημάτων κάποιων ιερέων. Οι αποκαλύψεις διαδέχονται η μία την άλλη, ενώ όσο φανερώνοται ονόματα και πτυχές, τόσο πιο φανερό είναι ότι ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας επέλεξε συνειδητά να θάψει το κεφάλι της στην άμμο. Η ταινία δεν έχει πομπώδεις στιγμές, και μένει μακριά από τον διδακτισμό και τον στεγνό ηθικισμό. Η κλιμάκωση της είναι αργή, και η δικαίωση των θυμάτων δεν είναι μία διθυραμβική στιγμή, αλλά το ξαναγράψιμο μιας ιστορίας, που αφορά όλους. Like, like, like.